تحریک مغناطیسی فراجمجمه ای با پالس زوجی (Paired-pulse TMS)
در این روش دو پالس منفرد با فاصله زمانی کم از یکدیگر ارائه می شود. هر پالس می تواند به ناحیه ای مشترک از قشر مغز و یا به ناحیه ای دیگر وارد شود. با استفاده از این روش می توان ارتباطات کارکردی نواحی قشر مغز را بررسی کرد.
در پاردایم های پالس زوجی، تاثیرات قشری پالس اول (اصطلاحا به آن پالس شرطی[1] می گویند) از طریق تغییرات ایجاد شده در تاثیرات پالس دوم (اصطلاحا به آن پالس آزمون[2] می گویند) ، سنجیده می شود.
تاثیرات هر دو پالس به مناطق قشری گیرنده تحریک، شدت هر کدام و مدت زمان بین ارائه پالسها بستگی دارد.
از تحریک پالسی زوجی می توان برای بررسی نسب تهییج/بازداری قشری در آزمودنی های نرمال استفاده کرد.
پروتکل های پالس زوجی به دو دسته “بین نیمکره ای” و “درون نیمکره ای” تقسیم می شوند. این پروتکل ها می توانند جنبه تهییجی و یا بازدارنده داشته باشند (جداول 2 و 3)
در جدول زیر مثالهایی از کاربردهای مختلف Single-Pulse TMS آورده شده است.
[1] . conditioning
[2] .test
